2979748
Έκανα τα πάντα. Μέχρι που κατάλαβα τι πραγματικά με νοιάζει.
Κάποτε ήθελα να τα κάνω όλα.
Από την πρώτη μέρα που μπήκα στον χώρο της ασφάλισης, ένιωθα πως έπρεπε να τα κάνω όλα.
Να μην αφήσω τίποτα πίσω.
Να φαίνομαι πλήρης. Να είμαι “επαγγελματίας”.
Να αποδεικνύω ότι αξίζω.
Και το έκανα.
Έτρεχα, προσπαθούσα, μάθαινα, δοκίμαζα.
Ήθελα να πετύχω.
Αλλά κάπου στην πορεία… άρχισα να κουβαλώ ένα βάρος που δεν ήξερα από πού έρχεται.
Δεν το κατάλαβα από την αρχή
Όταν πέθανε ο πατέρας μου, κάτι ράγισε μέσα μου.
Αλλά τότε, δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό.
Το ένιωθα μόνο σαν ένα θολό "κάτι δεν πάει καλά".
Ώσπου ήρθε το 2021.
Ένας χωρισμός.
Μια εσωτερική διάλυση που με ανάγκασε να σταθώ.
Να κοιτάξω πίσω. Να κοιτάξω εμένα.
Και τότε άρχισα να θυμάμαι.
Γιατί ξεκίνησα αυτό το επάγγελμα;
Τι ήθελα πραγματικά να προσφέρω;
Θυμήθηκα
Δεν ήθελα ποτέ απλώς να πουλήσω.
Ήθελα να είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο όταν περνά δύσκολα.
Όταν χάνει κάποιον.
Όταν αρρωσταίνει.
Όταν φοβάται για το αύριο.
Όταν έχει ευθύνη.
Όταν έχει ανάγκη να νιώσει πως κάποιος τον καταλαβαίνει.
Και κάπου ανάμεσα σε spreadsheets, emails και “πλάνα δράσης”, αυτό το ξέχασα.
Ή καλύτερα: το είχα βάλει στην άκρη.
Πήρα μια απόφαση
Σήμερα πια, ξέρω τι με αφορά και τι όχι.
Ξέρω τι με γεμίζει και τι με αδειάζει.
Δεν σταματάω να κάνω ασφαλιστικές εργασίες.
Απλώς επικεντρώνομαι μόνο σε ό,τι έχει πραγματικά να κάνει με τον άνθρωπο.
Αν έχει να κάνει με τη ζωή του, την υγεία του, την οικογένειά του, το εισόδημά του, το μέλλον του — ναι.
Είμαι εκεί.
Ολόκληρος.
Όλα τα υπόλοιπα… απλώς δεν μου μιλούν πια.
Δεν είναι ότι τα υποτιμώ.
Απλώς δεν τα νιώθω.
Και δεν θέλω να δουλεύω χωρίς να νιώθω.
Αυτός είμαι πλέον
Δεν ξέρω τι θα φέρει το αύριο.
Αλλά ξέρω ποια κομμάτια της δουλειάς μου με κάνουν να νιώθω άνθρωπος.
Και αποφάσισα να κρατήσω μόνο αυτά.
2957182
